dinsdag 9 juni 2015

De minicultuur van moeders

Mensen die mij wat beter kennen weten dat ik geregeld met mijn jongste dame naar de speeltuin ga. Het is daar altijd gezellig en ze kan heerlijk spelen. Wat altijd al een 'hobby' van me is geweest is mensen kijken en observeren. Nu is de speeltuin daar ook echt de perfecte plek voor. Je kunt hier een paar verschillende 'soorten' spotten. En dan heb ik het niet over de eekhoorns.

' The perfect mom '

Deze moeder is op alles voorbereid en heeft meestal maar 1 kind of een tweeling. Dat kind kun je eigenlijk direct herkennen. Mooie kleertjes, mooi haar en als snack tussendoor altijd vers fruit of rozijntjes. Echt geen pretzels of crackers. De moeder ziet er al even perfect uit. Verzorgd uiterlijk, vertelt vaak over het vrijwilligerswerk dat ze doet. Dit is geloof ik de typische Amerikaanse moeder die altijd aardig doet tegen iedereen, maar het de helft van de tijd niet meent. Gesprekken met haar blijven oppervlakkig.

' The mom with more kids '

Deze moeder is jaloers op The perfect mom. Ze zou willen dat ze zo'n lijf had en zo perfect verzorgd was. Deze moeder loopt er vaak wat slonzig bij en je kunt zien dat ze moe is. Er lopen ten minste twee kinderen van haar rond in de speeltuin. Deze moeder geeft als tussendoortjes vaak kant en klare dingen. Soms wordt er gewoon een zak 'veggie straws' op tafel gegooid om te eten. Wat echter wel heel positief is aan deze moeder, ze is heel oprecht. Aardig en oprecht. Zij laat je ook zien dat het hebben van kinderen echt niet altijd over rozen gaat. Het is soms lastig en rot, maar je krijgt er ook heel veel voor terug.

' The soccer mom '

Deze moeder valt eigenlijk het meest op van allemaal. Vaak komen ze in groepjes. Gekleed in sportkleding. Altijd gekleed in sportkleding. Het aantal kinderen verschilt. Als ze nog maar 1 kind hebben die nog in de kinderwagen past, dan zie je ze vaak hardlopend aankomen bij de speeltuin. Geen tijd verspillen natuurlijk als je die tijd ook kunt gebruiken om te sporten. Als ze al meerdere kinderen hebben, dan praten ze honderduit over al die verschillende activiteiten die ze hebben en dat hun Precious het hoogste niveau gehaald heeft in het soccerteam of softballteam. Maar ze klagen ook steen en been over de hoge kosten die het met zich meebrengt. En dat begrijp ik dan wel weer. Het kost hier 2000$ om je kind op het hoogste niveau mee te laten doen. Als ze dat team halen dan hebben ze wedstrijden in de hele staat ipv alleen in Arlington. Ze krijgen hun eigen spelersbus en nog meer privileges.

' The Nanny '

Ik reken mezelf ook tot deze groep. Ook al ben ik dan officieel een au pair. Eigenlijk komt het op hetzelfde neer. Je hebt hier ook twee categorieën in. De nanny die net begonnen is en de nanny die er al minstens 6 maanden is. Op de een of andere manier spreken nanny's elkaar toch aan. Je kunt ze herkennen omdat ze jong zijn en duidelijk niet Amerikaans. De meeste zijn van Aziatische of Zuid-Amerikaanse afkomst. Over het algemeen is deze groep erg rustig met de kinderen. No stress.

Dit artikel is uiteraard een beetje met een knipoog geschreven:) Het is zo leuk om al die verschillende moeders bij elkaar te zien. Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe deze minicultuur eruit zien in Nederland. Ooit kom ik daar ook vast achter;)

Liefs,

zondag 3 mei 2015

Nepal

Jullie weten allemaal dat ik aan de andere kant van de grote plas zit. Waar ik het fantastisch heb. Amerika is geweldig. Behalve 1 ding. Sovinisme. Amerikanen zijn trots op hun eigen land. Wat een positief gegeven kan zijn. Trots op je eigen mannen die altijd voor jouw vrijheid en veiligheid strijden en ook voor die van anderen. Maar op momenten zoals deze kan dit grote land een voorbeeld nemen aan Nederland.

Nederland. Dat kleine landje in Europa. Waar alles mag. Van de hoeren in Amsterdam tot de coffeeshops in elke andere stad. Maar ook het land dat voor anderen klaar staat. Altijd. Soms tot ongenoegen van anderen. We zijn er voor iedereen. Waar ook ter wereld. En dat is opnieuw gebleken met het openen van giro 555. Samenwerkende hulporganisaties die geld inzamelen voor Nepal. Geld inzamelen voor mensen die het nu het allerhardst nodig hebben. Je mag er van zeggen wat je wilt. Misschien is het naief om te denken dat al dat geld goed terechtkomt. Misschien is het hoopvol. Nepal mag niet zomaar vergeten worden. Wij Nederlanders vergeten Nepal niet. Er is nu 8.6 miljoen euro ingezameld. Wat fantastisch is dit. En wat ben ik dan trots op mijn land. Dat wij toch even onze eigen problemen opzij zetten om te kijken wat er verder in de wereld gebeurd.

Dit is niet het geval hier. Hier wordt vooral nieuws verspreid dat in eigen land gebeurd. Rellen in Baltimore. Nog geen uurtje van mij vandaan. Omdat er een zwarte man is overleden tijdens zijn arrestatie. De politie vond medische hulp niet noodzakelijk. Dit is erg. Heel erg. Maar dat betekent niet dat je dus zomaar je ogen kunt sluiten voor wat er in de rest van de wereld gebeurd. Natuurlijk weten ze hier wel wat er is gebeurd. Ik heb er alleen niemand over gehoord. Er is nauwelijks iets over op tv. En er wordt al helemaal geen geld ingezameld door een landelijke organisatie. Het is bizar. Ben ik dan echt zo anders dan alle Amerikanen hier? Is het gek dat het mij wel wat kan schelen wat er met die mensen gebeurd? Ik zeg niet dat het de Amerikanen niet kan schelen, maar je hoort er alleen zo weinig over.

Ik ben trots op Nederland. Misschien ben ik ook wel te sovinistisch. Of ben ik menselijk? Misschien ligt het in het midden. Nederland, ik hou van je. Over 9 en een halve week mag ik weer bij je zijn. Ik mis je.

Liefs


donderdag 30 april 2015

Tandarts

Daar gaan we weer.. De tandarts. Mijn allergrootste vriend.
Ik kan eigenlijk wel zeggen dat ik een fobie heb voor de tandarts. Elke keer als ik weer naar de tandarts ga hoop ik dat het spontaan verdwenen is. Zolang ze niet gaan boren of verdovingen zetten, gaat het allemaal wel. Maar als er dus een gaatje gevuld moet worden of zoals vandaag een wortelkanaalbehandeling moet gebeuren... Dan stijgt de paniek me direct naar het hoofd. Het lukt me dan niet om rustig te blijven.
Ik denk dat mijn angst begonnen is door 1 traumatische ervaring toen ik een jaar of 11 was denk ik. Ik moest een wortelkanaalbehandeling ondergaan bij mijn voortand. Deze was al flink ontstoken en deed dus behoorlijk veel zeer. Ik herinner me vaag dat ik met papa naar de tandarts ging en dus een wortelkanaalbehandeling moest ondergaan.
Ik herinner me dit als heel erg pijnlijk en dat ik lag te schreeuwen op de tandartsstoel. Misschien heb ik dit in mijn hoofd wel erbij verzonnen, dat weet ik eigenlijk niet meer. In elk geval wel duidelijk, mijn angst voor de tandarts werd geboren.

Vanmiddag moet ik weer naar de tandarts. Gisteren zou het eigenlijk gebeuren. Ik op wiebelende beentjes naar de tandarts. Een goed uur later stond ik weer buiten. Helaas. Er was niks gebeurd. De verdoving zat er welliswaar in, maar de tandarts durfde het niet aan om mij te behandelen. Hij had geen ervaring met mensen die zo angstig zijn. (lees: tranen met tuiten op de behandelstoel) Ik was zo boos! Ik dacht nog, ga maar gewoon door, let niet op mijn gejank, maar het mocht niet baten. Hij ging het niet doen. Shit. Verdoving voor niks, stress voor niks. Gelukkig hoefde ik niet te betalen. Dat scheelde dan wel weer.

Terug naar vandaag. Ik moet over een paar uur naar een speciale tandarts. Een tandarts die gespecialiseerd is in het behandelen van mensen met een angst voor de tandarts. Wat een vernedering. Naar een speciale tandarts die 45 minuten rijden is van hier omdat ik te bang ben om naar een gewone tandarts te gaan. Man, raap jezelf toch bij elkaar en zeur niet zo! Dat gaat er echt elke minuut in mijn hoofd om. Wat ben ik een aansteller. Duizenden mensen gaan gewoon naar de tandarts zonder mokken of morren. Maar nee... Ik kan dat blijkbaar toch niet. Mijn lichaam blokkeert en vertelt me dat ik doodsangsten uit moet staan bij de tandarts. Verdomme! Waarom dan?

People,, wish me luck today. Ik ga naar de tandarts. Het kost me potverdorie misschien wel 1200$. Dus dan moet het ook maar goed gebeuren. Op zulke momenten baal ik. Ik baal dat ik niet even thuis ben met mijn familie en lieve vriend. Zodat die even kunnen zeggen dat ik niet gek ben of gestoord.

Liefs,

donderdag 9 april 2015

Springbreak

Afgelopen week ben ik heerlijk tijdens springbreak naar de westcoast geweest. Het was echt amazing. Zo ontzettend gaaf. Hoe vaak ik al wel niet gezegd heb dat ik geluk heb dat ik dit leven mag leiden. Ik woon in de Verenigde Staten, heb hier werk wat ik enorm leuk vind en ik heb hier nieuwe mensen ontmoet die echt friends for a lifetime zijn.

Ik ben samen met Jess naar Los Angeles en Las Vegas geweest. We hebben ook een bezoekje gebracht aan Santa Monica met zijn beroemde pier met het reuzenrad. We hadden een leuk appartementje gehuurd in West-Hollywood. Perfecte locatie. Een straat verderop was the Walk of Fame. Wat overigens wat teleurstellend is. Natuurlijk is het gaaf om gezien te hebben, maar het maakt je ook een illusie armer. Het ziet er op tv allemaal zo mooi uit. Ik dacht ook dat de Walk of Fame echt 1 straat was maar dat is niet zo. Het zijn zo enorm veel sterren dat je de meerderheid niet eens kent. Ik had het romantische beeld van de Walk of Fame dat alle grote namen daar op een rijtje lagen. Naïef natuurlijk haha.

Over Las Vegas, dat is echt een klasse apart. Het is zo gigantisch en groots, en dan niet in de zin van oppervlakte. De hotels zijn wel enorm en wat je in die hotels kunt vinden is nog veel gekker. Zo kun je in hotel Venetian met een gondel door de rivier door het hotel heen. Binnen in het hotel hebben ze het plafond zo bewerkt dat het lijkt alsof je buiten bent. Dat is toch bizar? Zoals in de grote zaal van Zweinstein. Ook heb je een stukje little Egypt. Het is allemaal zo bizar en groots. In ons hotel zat een overdekt pretpark en een circus bijvoorbeeld.

Maar mijn hoogtepunt van de hele trip is toch de Grand Canyon geweest. Man wat was dat die 5 uur lange busreis met chinezen waard. Het was zo mooi. Zo groots. Op een totaal andere manier dan in Las Vegas. Je voelt je heel klein als je daar naar kijkt. De foto's die ik ervan heb lijken nergens op. Je MOET daar zelf een keer geweest zijn om te begrijpen wat het is en hoe bijzonder het is.

Wat mijn trip ook heel bijzonder maakte was dat ik samen kon gaan met een vriendin die ik in de afgelopen maanden beter heb leren kennen dan wie ook. Ik ben nooit heel erg goed geweest in het hebben en onderhouden van vrienden (sorry guys;) )
Jess is mijn maatje hier en ik kan me niet eens voorstellen om straks naar huis te gaan en haar niet meer te kunnen zien, niet meer eventjes een koffie halen bij Starbucks of een ander koffietentje. Ze is Australische. Dat is natuurlijk hartstikke leuk maar dat is ook echt aan de andere kant van de wereld. Was ze maar gewoon Zweeds of Oostenrijks of zo. Veel makkelijker.
Wat ik probeer te zeggen is, dat zij deze reis voor mij zoveel betekenis geeft. Ik besefte me gisteren ineens dat het meest positieve aan mijn avontuur hier in Amerika ook meteen het meest negatieve is. Ik leer nieuwe mensen kennen die vrienden voor het leven zijn geworden. Als ik straks weer in Nederland ben, moet ik die missen. Ik mis mijn familie en vriend nu enorm. Maar zodra ik over 3 maanden (!) thuis ben, gaat dat gemis niet over. Ik ben dan weliswaar bij mijn familie, maar ik mis dan mijn lieve vriendinnetjes van hier. En 'mijn' lieve meiden voor wie ik elke dag zorg. Nooit zo over nagedacht eigenlijk.
Gelukkig is het positieve veel meer aanwezig. Ik heb de most amazing people leren kennen hier. Ik kan straks een mooie trip naar Australie maken. Terug naar de States of naar Albanie om die lieve meiden weer te zien. Overal ter wereld wonen er mensen die mij gelukkig maken en die heel veel voor mij betekenen. Hoe gaaf is dat!

Ik krijg geregeld berichtjes van mensen die vertellen hoe gaaf ze het vinden wat ik doe en dat ze het zelf ook wel zouden willen maar,,, er is altijd een maar. Je wilt je werk niet opgeven, je hebt geen geld, je hebt geen tijd, altijd druk. Allemaal redenen. Maar als je je laat tegenhouden door iets simpels zoals geld of iets belangrijker, werk.. dan komt het er nooit van. Mijn tip aan iedereen is... Doe het gewoon. Het maakt je leven zoveel leuker en interessanter. Het geeft je eens een andere kijk op de wereld. Het laat je werelden zien waar je het bestaan niet eens van wist. Doe eens gek en boek een ticket!

Lieve lezers, over drie maanden ben ik alweer in Nederland. Het is zo gek! Het klinkt voor jullie misschien lang, maar voor mij niet. Ik ben hier al bijna 9 maanden. Fucking 9 maanden!

Liefs,

dinsdag 17 maart 2015

Kilo's

"Ga je een jaar naar Amerika? Het grote Amerika? The USA? Wat gaaf! Maar het is wel Amerika en daar is alles groot groter grootst. En besef wel dat je natuurlijk minstens een kilo of 8 aankomt. Er is daar alleen maar fastfood wat je kunt eten. Ook koken ze nooit. Alleen van die magnetron dingen. Mega ongezond."

Jeetje wat heb ik dit riedeltje vaak gehoord. In mezelf dacht ik, dat laat ik niet gebeuren. Ik wil niet een kilo of 8 aankomen en zo boven de 100(!) kilo uitkomen. Ik denk niet dat mijn familie en vrienden altijd gezien hebben dat ik toch eigenlijk wel behoorlijk van formaat was om het zo maar even te zeggen. Je kunt een hoop verbloemen met de juiste kleding. Ook had ik het 'geluk' dat mijn vetjes zich vooral in de vorm van vrouwelijke rondingen uitten. Ik had stiekem in mijn hoofd besloten om wanneer ik in Amerika zou aankomen, het roer om te gooien. Ik heb het niet gezegd tegen iemand. Om mezelf een soort van te beschermen denk ik. Ik wil niet dat het mislukt en dan aan iedereen uit moeten leggen dat ik niet ben afgevallen of erger, inderdaad ben aangekomen. Ik liet het lekker bij mezelf. Dat zorgde voor rust. Ik doe het immers ook voor mezelf. Niet voor mijn lieve vriendje, mijn moeder of mijn beste vriendinnen. Die hebben er uiteindelijk niet zoveel aan. Als je het voor iemand anders doet heb je ook dikke kans dat je snel weer terug valt in oude gewoontes. Jij moet je levensstijl veranderen omdat jij dat wil.

Anyway, we zijn een maandje of 8 verder en ik kan toch wel zeggen dat ik verder ben gekomen dan ik in eerste instantie had gedacht. Ik ben in de periode van augustus tot en met december ongeveer 12 a 13 kg afgevallen. Om vervolgens met de feestdagen dat ik in Nederland was er weer keurig 2 bij te eten. Dit was wel binnen mijn marge en ik heb me enigszins ingehouden. In januari was ik hier terug om weer vol goede moed te beginnen met mijn nieuwe levensstijl. Sporten, gezond eten, af en toe snacken. Ook ben ik in januari begonnen met twee keer zumba per week. Dat is zo leuk! Inmiddels weer 2,5 maand verder en ik ben ongeveer nog 5 kg kwijtgeraakt. Qua vetpercentage zal het verschill ook aanzienlijk zijn. Ik heb wat meer spieren gekweekt door met mijn heupen te wiegen en mijn bips te schudden op lekkere muziek. Spieren wegen zwaarder dan vet dus kan het zijn dat ik op de weegschaal niet direct meer zoveel verschil zie, maar wel aan mijn lijf. En dat zie ik. Voorheen had ik maatje 44 - 46. Nu heb ik 38 - 40 weer terug. Ik kan bijna niet meer spreken van terug want ik had die maat toen ik 17 jaar was geloof ik voor het laatst. Haha!

Nu ben ik niet meer bezig met afvallen. Ik ben meer bezig met gezond leven. En uiteraard genieten van mijn tijd hier. Ik blijf natuurlijk wel wie ik ben dus een wijntje met een lekker hapje erbij op zijn tijd moet kunnen. Ik heb gemerkt dat dat dus ook gewoon kan.

Wat misschien wel het allerfijnst is dat ik me veel lekkerder en zelfverzekerder voel in mijn eigen lichaam. Ik denk dat dat het belangrijkste is. Ik voelde me erg onzeker en zeker als ik kleding ging kopen. Ik ben al een hoop wezen shoppen hier om een geheel nieuwe garderobe aan te schaffen. Oude dingen zijn weg en er liggen nieuwe voor in de kast. Had natuurlijk ook nooit gepast in mijn koffer terug om alles te bewaren;)

Kortom, mijn advies, leef zoals jij wilt leven. Heb je last van je lijf? Doe er wat aan! Het is lang niet altijd makkelijk, maar als ik het kan, kan jij het ook. Leg jezelf vooral niet teveel druk op. Het hielp mij enorm om vooraf niet aan te kondigen dat ik met een afvalrace zou gaan beginnen.

Good luck and stay positive! Be happy:)

dinsdag 17 februari 2015

My au pair life

Vandaag heb ik mijn eerste snowday mogen ervaren met mijn meiden. Gisterenavond en nacht is er zo'n 30 cm sneeuw gevallen en dat betekent dat de schoolbussen met geen mogelijkheid alle kinderen op school kunnen krijgen. Dat is de grootste reden voor de snowday. Zelfs mijn hostparents hadden geen werk vandaag. alle overheidsgebouwen en instanties waren gesloten. En laten mijn hostparents nu net werken de overheid. Ministerie van buitenlandse zaken en een heuse politieagent.

Anyway. Ik hoefde niet veel te werken omdat mijn hostparents dus thuis waren. Mijn hostmom vertelde me dat ik ongeveer van een uurtje of 12.30 tot 15.00 uur moest 'werken'. Ik zet het tussen haakjes omdat het voor mij nog steeds niet echt voelt als werken. Ik heb heerlijk met de meiden buiten gespeeld in de sneeuw en een film gekeken in het community center. Een soort buurthuis waar leuke dingen georganiseerd worden. Wie kan dat nou zeggen? Ice age kijken onder werktijd en ook nog betaald krijgen. Ook al is het salaris natuurlijk ook maar een hongerloontje, ik doe mijn werk met zoveel plezier dat ik dat er graag voor over heb.
Ik was inderdaad rond 15.00 uur klaar met werken en ging lekker naar mijn kamer om op bed wat te skypen met vriendlief. Om 17:00 uur ga ik samen met mijn hostmom naar de gym een uurtje om vervolgens Taco's af te halen voor het avondeten. Ik heb s morgens wel de was van de meiden gedaan en de bedden afgehaald. Dat hoort ook bij deze baan, maar soms vind ik het wel lekker om even met mijn verstand op nul aan een eenvoudig klusje bezig te zijn. Eventjes niet alles uit de kast hoeven trekken met ingewikkelde, pedagogisch verantwoorde knutselopdrachten voor de kids of leerzame verhalen voorlezen. Wie had dat nog ooit gedacht. Ik weet dat mijn moeder ook wel eens gezegd heeft het soms heerlijk te vinden om even in de tuin te harken of zo. Om even niet na te hoeven denken bij wat je doet.

Dit is een typische dag in het leven van mij als au pair. Saai? Nou nee hoor. Ik geniet volop van de meiden. Het zijn schatten en natuurlijk super cute. Deze foto's zijn niet van vandaag, maar zeg nou zelf, voor zulke schatten sta je s ochtends toch op?





woensdag 11 februari 2015

New York

New York

Daar ben ik afgelopen weekend geweest. Het is een mooie stad en ik hou ervan om mensen te kijken. En als je dat ergens goed kunt dan is het wel daar. Waar ik het eigenlijk over wil hebben is de tijd waar wij nu in leven. Overal om ons heen gebeuren vreselijke dingen. Voor ons als Nederlander is het eigenlijk altijd een ver van ons bed show geweest. Tot juli afgelopen jaar. Een vliegtuig vol met Nederlanders neergehaald in oost Oekraine. Een enorme impact. Onbeschrijfelijk. Niet te bevatten. Zo dichtbij. Nog steeds komt er geregeld wat informatie naar buiten gesijpeld. Deze gebeurtenis doet mij steeds meer begrijpen waarom de Amerikanen hier nog zo boos zijn en teleurgesteld en nog veel meer.

Ik ben naar het 9/11 memorial geweest. De sfeer die daar hangt is eigenlijk niet te beschrijven. Je moet er zijn geweest om dat gevoel te kunnen begrijpen. Ineens begreep ik ook waar hun woede en angst vandaan kwam en komt. Er zijn bijna 3000 mensen omgekomen. Elk van die 3000 mensen heeft een familie. Die familie moet het nu zonder zijn dierbare doen. De stad lijdt er nog onder. De mensen die daar wonen zullen nooit vergeten wat er is gebeurd.

De stad is me ook in positief opzicht bijgebleven. Een specifiek moment is zaterdagavond 23.00 uur. Jess en ik liepen over Time Square. Er staan daar veel mensen uitgedost als disneyfiguren of het vrijheidsbeeld. Maar ook was er een jongen. Hij stond daar maar. Geblindoekt met twee tassen achter hem. Op die tassen zat een bord met een bericht erop. "I trust you. If you trust me, give me a hug" . Deze woorden hebben een indruk op me gemaakt. Ik besef me dat onze wereld teveel gevuld is met wantrouwen. Eerst zien, dan geloven. Ik heb die jongen een 'hug' gegeven. Hij stond daar maar. Midden op het altijd drukke time square. Impressive. Ik hou van New York. Om deze diversiteit aan mensen en aan plekken. Aan de ene kant het 9/11 memorial waar de sfeer drukkend is en niemand in de mood is om lachend een selfie te maken. Respect. Dat is daar overheersend. Eigenlijk in de hele stad.
Zouden we dat niet een beetje terug moeten krijgen in Nederland? Of in andere landen in de wereld? Ik ga er in elk geval mijn best voor doen om iets verder te kijken dan mijn Hollandse neusje lang is. .